O Mnie

Grzegorz Radziewicz

– artysta

Charakter i warsztat artysty 

Grzegorz Radziewicz to artysta trochę niedzisiejszy – spokojny, opanowany i uporządkowany, wyglądający niekiedy jak dżentelmen w meloniku. Takie też są jego prace, które bazują na tradycyjnych technikach graficznych. Co więcej, uczył się sztuki u samego Mistrza, Eugeniusza Geta-Stankiewicza. Spędził wiele godzin na jego zajęciach w Domku Miedziorytnika, tuż przy wrocławskim rynku, zaledwie 50 metrów od Versus Gallery na Jatkach. Dzięki temu zdobył solidne podstawy warsztatowe. Jednocześnie jego indywidualny styl harmonijnie łączy klasyczne techniki z nowatorskim podejściem. 

Jego prace są nieco melancholijne i pełne nostalgii. Zawierają tęsknotę za tym, co może wydarzyć się wyłącznie w wyobraźni artysty. W rezultacie zabierają widza w podróż, która być może jest niemożliwa do zrealizowania w świecie rzeczywistym. 

 Tematyka, styl i przesłanie 

Cykl grafik i obrazów Radziewicza porusza tematykę czasu, przemijania i śmierci. Prace wyglądają jak stare, wyblakłe i lekko podniszczone fotografie, co przenosi nas w nieistniejącą rzeczywistość funkcjonującą wyłącznie na obrazach. Ponadto artysta pokazuje światy dawno przeminione oraz ludzi istniejących jedynie w jego wyobraźni. Również maszyny rodem z powieści J. Verne’a nadają obrazom niezwykłego charakteru. Wszystko przesycone jest sennym i sentymentalnym nastrojem. 

Najbardziej rozpoznawalnym elementem jego kompozycji są olbrzymie zeppeliny i maszyny latające. Dzięki nim widz może podróżować i poznawać nowe wymiary. W efekcie obcowanie ze sztuką Radziewicza staje się sentymentalną podróżą w nieznane. 

 Refleksje artysty 

„Upodabniam swe obrazy do wyblakłych, pożółkłych i zniszczonych fotografii. Barwa, struktura i faktura obrazów przypomina procesy entropii – mur starych budynków, zardzewiałe kawałki metalu lub zbutwiałe drewno. Czas jest niedoścignionym estetą i władcą materii oraz energii. Anonimowe postacie, niby znajome, a jednak z innego świata, chcą nadać sens zastanej rzeczywistości. 

Wymyślam role jak w teatrze, mając nadzieję, że sztuka coś mi wyjaśni. Przenoszę się w nieistniejącą, bo funkcjonującą tylko na obrazach, wymyśloną rzeczywistość. Czasem są to światy dawno przeminione, pełne postaci ni realnych, ni zjaw. Maluję stare konstrukcje, maszyny, wydarzenia i ludzi, którzy właściwie nigdy nie istnieli. 

Uśmiercam wszystkich w samym momencie narodzin. Powstający obraz jest jednocześnie końcem i początkiem, narodzinami i śmiercią. Wymyślne konstrukcje, wymierzone płaszczyzny i wycyzelowane detale – choć pieczołowicie wykonane – wydają się bezwartościowe wobec rzeczywistości. Odbiorca, stojąc z boku, może zobaczyć więcej. Jednak pojawia się niepokojąca myśl, że sam jest jak figura z obrazu, wciągnięta w tryby machiny konstruktora.”